Bakın her şeyi en basindan anlatmam gerek ancak cok zamanim olmadigina eminim. Uykum geliyor...
Bu sabah dışarıdan gelen sesle uyandığımda güneş penceremin önündeki toprak yolun az ilersinde bulunan sık yapraklı akasyalarin arasindan yeni yeni ilk ışıklarını saçıyordu.
Uykulu bir sekilde pencereye baktığımda tek gördüğüm güzel bir sabah ve ıssız sokaktı.
Tam yüzümü pencereden uzaklastirirken gördüğüm kipirti ile tekrardan disariya odaklandim.
Agaclarin onerine dusurdugu golgenin icinde bir siluet benim penceremin onune dogru geliyordu. Bir insan silueti. Penceremin hizasında durdugunda onun tanidik biri olabilecegini dusunerek selam vermek icin pencereyi açtım. Siluet golgelerden sıyrılıp gunesin aydinlattigıbnoktaya geldiginde korkudan donup kalmıştım. Bu tanidigim biri degildi. Hatta onumde duran şeyin insan oldugundan da supheliydim. Cenesi bi hayli asagida, agzi da cenesiyle orantili olarak buyuk ve asagidaydi. Gozleri balik gibi iki yandan portlemisti ve bacaklari sanki kirilmis gibi parca parca idi.
Bu onumde duran seye daha cok bakmaya dayanamayip kendimi bir anlik toplayarak pencereyi hizla kapattim ve yatagimin, yorganimin icine girdim. Korkudan tir tir titriyordum ve gordugum goruntuyu zihnimden uzaklastirmaya çalışıyordum.
Kapinin kulpu cekilip acildiginda bir an rahat nefes aldım. Anem gelmis olmaliydi. Okul saati yaklasmisti ve her zamanki gibi beni uyandirmak icin gelmis olmaliydi. En azindan ben oyle dusunuyordum.
Yorganimi ustumden cekip anneme sarilmak için ayaga kalktigimda, kalkmadan once kapiya bakmis olmayi diledim. Kapidaki annem değildi. Disaridaki gordugum adamdi ve bu sefer donup kalmak yerine cigerlerimdeki havayı buyuk bir bagiris ile disari saldim.
O onumde ki yaratik bana yaklasip aniden beni tuttuğunda artık korkudan cirpinmaya ve daha siddetli bagirmaya yardim istemeye baslamistim. O yaratiklarin sayisi ikiye çıktığında artik her seyin bittiğini hissetmeye baslamistim. Ayni tipteki diger taratigin tek farki eli yerine sivri bir cubugun olmasiydi. Elinin olacagi yerde sivri bir cubuk sanki yarisi kopmus kiskac gibi duruyordu. Kurtulmaya calismaktan vazgecip kendimi onlara birajtigimda yeni gelmis olan yaratik koluma kiskacini sertce batirdi ve... ve beni tekrardan yatagima koyup odadan ciktilar.
Vucudumdaki yuk artik daha da agirlasmaya basladi. Sizlere bu satirlari yazdigim bilgisayara ulasmak icin dahi gercekten zorlanmistim, simdi ise oturdugum bu sandalyeden kalkamayacagima eminim. Bana ne yaptilar bilmiyorum ancak eger bu blogumu okuyan biri olursa... lutfen yardim etsin...lutfen yar...
Herkes sakin olsun. Eğer birileri buralari okuyup endiselendiyse gercekten uzgunuz. Ben phillip'in babasiyim ve size her seyi aciklayacagim. Dogrusu anladigim kadariyla... bu arada phil gayet iyi ve su anda yataginda uyuyor.
Bu sabah ise gitmek icin disari ciktigimda bir sigara icmek icin ağaçlik alanda durup gunesin dogusuna bakmaya karar verdim. O sırada phil'in pencereden bana baktigini gorunce ona döndüm ve gunaydin demek icin penceresine yaklastim ancak o bana sanki uzayli gormus gibi bakiyordu. Hızla penceresini kapattigini gordugumde iyi olup olmadigini kontrol etmek icin odasina girmek istedim ancak odasina girdigim de beni gormesiyle bagirmasi bir oldu.
Korkuyla bagiriyor ve sanki birisi ona zarar veriyormuscasina inliyordu.
Neler oldugunu sordugumda yanit vermeyip bagirmaya devam edince son care olarak karima sakinlestirici getirmesi icin bagirdim ve phil'i tuttum. Doğrusu bu gerçekten zordu. Sonucta artık genç biri ve gucu benden daha fazla. Karım ona sakinlestirici igneyi telasla yapinca onu biraz uyumasi icin odaya biraktik ve bir psikiyatristen randevu aldiķ. Onun iyi olup olmadigina bakmak icin odaya girdigimde ise bu yaziyla karsilastim.
Durun bir dakika... odanin icinde bir tane de zarf var. Bilgisayarin hemen yaninda. Kimden geldigi belli degil. Sanirim acmamam gerek ancak bu phil'e ne oldugunu aciklayabilir. Bu yuzden acacagım. Actıktan sonra size ne oldugunu aciklarim.
Zarfın icinde eski, sarı ve çizgili bir kağıda yesil kalemle cizilmis karalama bur resim var. Sanki bir ilk okul cocugu cizmis gibi ancak bu resim phil'in yazisinda beni ve annesini tabir ederken kullandigi tabirlerle birebir uyusuyor.
...
Arkamda oğlumun yataginda yatan seyin be oldugunu bilmiyorum. Lutfen yardim edin. Iki yandaki gizleri bana odaklandi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder